 |
| Dinant aan de Maas |
Dinant is een stad en gemeente in de Belgische provincie Namen en ligt aan de rivier de Maas.
Lange tijd was Dinant een van de belangrijkste "Goede Steden" van het prinsbisdom Luik. De stad stond bekend om haar koperslagers, één van de belangrijkste beroepen van die tijd. Door zijn rijkdom en zijn strategische ligging aan de Maas - de stad lag aan de belangrijke handelsroute die van Keulen naar Parijs liep - is er menigmaal om Dinant gestreden.
Na een opstand, hebben Hertog Filips de Goede en zijn zoon Karel de Stoute (Karel de kale) in 1466 de stad laten plunderen en verwoesten. Karel de Stoute gaf het bevel om het gilde van koperslagers uit te roeien en ze daartoe twee aan twee geboeid in de Maas te werpen. 800 bewoners van de stad vonden daardoor de dood. De koperslagers die aan deze slachting wisten te ontkomen, keerden enkele decennia later weer terug naar de stad, om haar hernieuwd tot bloei te brengen.
Na een opstand, hebben Hertog Filips de Goede en zijn zoon Karel de Stoute (Karel de kale) in 1466 de stad laten plunderen en verwoesten. Karel de Stoute gaf het bevel om het gilde van koperslagers uit te roeien en ze daartoe twee aan twee geboeid in de Maas te werpen. 800 bewoners van de stad vonden daardoor de dood. De koperslagers die aan deze slachting wisten te ontkomen, keerden enkele decennia later weer terug naar de stad, om haar hernieuwd tot bloei te brengen.
 |
| België |
Dinant ... heb er zelf nog hele mooie herinneringen aan... Ruud en ik zijn daar op onze huwelijksreis naar toe geweest ruim 26 jaar geleden in 1984. De dag na ons huwelijk konden we eindelijk na een lange week autoloos geweest te zijn onze auto ophalen uit de garage die daar een totaal niet geplande hele dure reparatie had ondergaan waardoor we geen geld meer hadden om een mooie verre huwelijks reis te maken.
De dag daarna zijn we in de auto gestapt met het idee we zien wel waar we terecht komen. We kwamen bij toeval in Dinant terecht in een super de luxe hotel waar we dan ook maar één nacht geslapen hebben. Ik zou werkelijk niet meer weten hoe het hotel er uit zag en waar of het was in Dinant, het enige wat mij nog heel helder voor ogen staat was de eetzaal, het restaurant van het hotel. Alles even chique, spierwit tafellinnen, echt tafelzilver 5 rijen naast elkaar, 4 rijen glaswerk en obers in rokkostuum met een servet over de arm.
Ik was echt wel wat gewend, ging als kind al veel uit eten met mijn ouders en later met Ruud naar dure restaurants, maar dit was ruim 26 jaar geleden toch wel heel erg decadent. Het personeel, de obers spraken alleen maar Frans en verdomde het om Nederlands te praten.
Zo kregen we een heel klein schaaltje met een ondefinieerbaar hoopje op een blaadje sla naast ons bord gepresenteerd als een soort side-dish. Dat lieten wij braaf staan totdat de rest van de maaltijd geserveerd zou worden, ja toch? Maar toen het voorgerecht uitgeserveerd werd kwam er een speciale ober om die side-dish, vol met lekkers, zonder te vragen of enige vorm van toestemming van onze kant weer mee te nemen naar de keuken. Ruud en ik waren zo verbouwereerd dat we allebei niet instaat waren hier op te reageren en spontaan in de lach schoten. Vandaag de dag zou ons dat niet meer overkomen, een amuse is tegenwoordig al heel gebruikelijk in de betere restaurants maar toen nog niet en zeker niet naast je bord. Dan daarbij het weg laten halen van iets wat op de tafel staat dat ik nog niet aangeraakt heb laat ik nu zeker niet meer gebeuren, maar toen, wisten wij veel.....
Achteraf hebben we hier zoveel lol om gehad... als wij de naam Dinant horen vallen komt dat verhaal altijd weer boven.... Dinant, daar kan je heeeeel goed eten, alleen moet je goed opletten dat ze niet alles zonder blikken of blozen zo weer onder je handen vandaan meenemen naar de keuken......
De dag daarna zijn we in de auto gestapt met het idee we zien wel waar we terecht komen. We kwamen bij toeval in Dinant terecht in een super de luxe hotel waar we dan ook maar één nacht geslapen hebben. Ik zou werkelijk niet meer weten hoe het hotel er uit zag en waar of het was in Dinant, het enige wat mij nog heel helder voor ogen staat was de eetzaal, het restaurant van het hotel. Alles even chique, spierwit tafellinnen, echt tafelzilver 5 rijen naast elkaar, 4 rijen glaswerk en obers in rokkostuum met een servet over de arm.
Ik was echt wel wat gewend, ging als kind al veel uit eten met mijn ouders en later met Ruud naar dure restaurants, maar dit was ruim 26 jaar geleden toch wel heel erg decadent. Het personeel, de obers spraken alleen maar Frans en verdomde het om Nederlands te praten.
Zo kregen we een heel klein schaaltje met een ondefinieerbaar hoopje op een blaadje sla naast ons bord gepresenteerd als een soort side-dish. Dat lieten wij braaf staan totdat de rest van de maaltijd geserveerd zou worden, ja toch? Maar toen het voorgerecht uitgeserveerd werd kwam er een speciale ober om die side-dish, vol met lekkers, zonder te vragen of enige vorm van toestemming van onze kant weer mee te nemen naar de keuken. Ruud en ik waren zo verbouwereerd dat we allebei niet instaat waren hier op te reageren en spontaan in de lach schoten. Vandaag de dag zou ons dat niet meer overkomen, een amuse is tegenwoordig al heel gebruikelijk in de betere restaurants maar toen nog niet en zeker niet naast je bord. Dan daarbij het weg laten halen van iets wat op de tafel staat dat ik nog niet aangeraakt heb laat ik nu zeker niet meer gebeuren, maar toen, wisten wij veel.....
Achteraf hebben we hier zoveel lol om gehad... als wij de naam Dinant horen vallen komt dat verhaal altijd weer boven.... Dinant, daar kan je heeeeel goed eten, alleen moet je goed opletten dat ze niet alles zonder blikken of blozen zo weer onder je handen vandaan meenemen naar de keuken......
